Managers weten niet wat er leeft

Realiseren managers altijd wel wat er leeft op de werkvloer? Nee, zo blijkt uit het volgende. De directie van een multinational wilde veranderen. Integraal onderdeel daarvan was een leeromgeving waar management met elkaar konden sparren over wat er in de praktijk moest gebeuren om succesvol te zijn. Centraal stond het overbruggen van de enorme afstand tussen management en medewerker. Echter, ongeacht de vorm waarin deze boodschap verpakt werd, wilden de managers hier niets van weten. Ze wilde niet horen dat er hele andere zaken leefden op de werkvloer. Totdat er iets gebeurde met één van de deelnemers. Doordat een manager uitviel moest één van de directeuren inspringen om de beoordelingsgesprekken te houden. Tijdens deze gesprekken kreeg hij uit eerste hand te horen hoe er over de top en de transitie werd gedacht. Zijn oogschellen vielen af. Kennelijk had hij geen enkel realistisch idee wat er tussen de mensen leefde. Doordat hij weer verbond met de werkvloer kwam informatie tot hem die voorheen werd geblokkeerd en gefilterd. Maar dat was niet het enige. Zijn open persoonlijkheid zorgde ervoor dat de mensen die hij sprak vrijelijk deze gevoelige informatie met hem wilde delen. Ze gaven daarbij aan dat ze dat niet deden met hun manager en dat velen hun gedachten niet deelden met hun manager. Dat durfde ze nu wel, omdat deze mensen het gevoel hadden dat hun openbaringen in goede handen waren bij de directeur.