Ook wel eens dat gevoel gehad? Voortdurend weer terug gaan naar de tekentafel, omdat we nog steeds niet zeker zijn dat het plaatje en verhaaltje helemaal kloppen. En op het moment dat we dit denken weer volledig uit het veld geslagen worden door een simpele vraag waar nog geen antwoord op lijkt te zijn? Ja maar, stel nu dit of dat is het levensmotto van de remmer in vaste dienst. Het ontroostbare verlangen naar 100% juist is een zinloze en destructieve zoektocht. Het onzekerheidsvirus zorgt ervoor dat mensen niet functioneren, omdat ze niet in beweging komen. De vraag is natuurlijk wat doe je hieraan? Het antwoord is kind eenvoudig, net als het vraagstuk. Wat we moeten overwinnen alvorens te doen, overwinnen we door het te doen. Praten is alleen maar meer wachten en rechtvaardigen dat we nog niet klaar zijn om te starten. Gewoon beginnen, in het klein, en met oog op wat het onzekerheidsvirus doet en hoe de immuniteit tegen dit virus actief kan worden opgebouwd. Neem op voorhand niet alleen het voortouw, maar de verantwoordelijkheid (en daarmee schuld als er wat brokken gemaakt worden) van het doen. Dat heet leiderschap. Helaas is in de kakofonie van het beter weten, leiderschap als in essentie iets initiëren en voorleven ten onder gegaan.