Hoe vaak ervaren we niet steeds weer hetzelfde. A zeggen te gaan doen en of niets doen of B doen. Of A vragen en niet reageren of anders doen dan gevraagd. En hoe vaak wordt iemand hierop aangesproken? Zelden, terwijl communicatie overal om de twijfelachtige eer van het grootste gemis strijd tegen gebrekkig afspraken maken en nakomen. Of zit hier het antwoord al in, namelijk niet communiceren of niet over de dingen die er wezenlijk toe doen. Mogelijk ligt het aan gemakzucht, want iedereen doet het dus waarom er een punt van maken. Het kan liggen aan gewenning of angst, want iemand aanspreken is de speler en niet de bal spelen. Die speler reageert en soms nog fel ook. Misschien komt het wel doordat uitspraken geen afspraken zijn; Ik zei toch dat iemand het moest doen, niet dat ik het ging doen!’. Zo wordt om de hete brij gedraaid, als plaatjes in een carrousel.
